Aynaya baktığımda bomboş bir yüz bana bakıyor; yaşlanmış çizgiler içerisinde o yüzüm bugüne kadar binlerce yüzdü. Şimdi yapayalnız, ama var! Birlikte güldüğü, ağladığı dost yüzler yok yalnız. Onlar tıpkı her gece boyanan, silinen yüzüm gibi bir silinmişler, bir daha boyanmaya gelmemişler... Rahmetli Haldun Taner üstadın söylediği gibi replikleri kalmış sofalarda, sahnenin kenarlarında, kulislerde, belki de salonun boş localarında... Ne zahmetli günler yaşanmıştı. Zahmetli olduğu kadar da güzel günler... Kimselerin duyamayacağı, onların aldığı alkış seslerini duyuyorum. O günlerden geriye birkaç kişi kaldık. Yaşayan o sanatçı dostlarımı şimdi kimseler hatırlamıyor. Gönül isterdi ki birileri bizi bugünün kuşaklarına anlatsın, tanıtsın. Tıpkı bizim geçmişteki ustalarımızı günümüz toplumuna anlattığımız gibi... Hep bekliyorum… Aynaya bakarken biri gelip "Ne yapıyorsun burada?" dese, artık tam "Bu aynanın karşısında boşu boşuna durmanın anlamı yok" deyip kalkacakken, bir bir geçmiş günlerim sanki spot ışıkları altında yeniden aydınlandı. Teşekkür ederim Okan. Teşekkür ederim son arkadaşım…

---